ضد فرهنگ، ضد هنر، ضد محیط زیست

اما در تهران، ما با صحنه‌هایی معکوس روبه‌رو هستیم: حصارکشی اطراف تاتر شهر و میدان آزادی، قفل‌زدن بر درِ خانه اندیشمندان علوم انسانی، و بریدن انبوهی از درختان در بوستان‌ها. اینها نشانه‌هایی آشکار از رویکردی است که به جای گشودن فضا برای نشاط اجتماعی، در پی محدودسازی و خاموشی آن است.

جامعه‌ای که میانگین سنی آن ۳۳ سال است، به‌طور طبیعی نیازمند نشاط، هم‌آوایی و تجربه‌های مشترک فرهنگی و هنری است. اما با هر امکان تجمع، از برگزاری کنسرت‌ها گرفته تا برنامه‌های عمومی، مخالفت و کارشکنی می‌شود. گویی ترس از شادی و هراس از فرهنگ، به سیاست غالب تبدیل شده است.

این در حالی است که مردم ایران در شرایط اقتصادی دشوار زندگی می‌کنند: دهه‌ها تحریم، تورم‌های بالای ۴۰ درصد و رشد نزدیک به صفر تولید ناخالص ملی در دهه اخیر ، سطح رفاه عمومی را به حداقل رسانده است. در چنین فضایی، ممانعت از کمترین امکانات فرهنگی و هنری، تنها به تعمیق شکاف میان مردم و حاکمیت می‌انجامد. آن هم در شرایطی که اقلیتی با پشتوانه‌ای کمتر از ۱۰ درصد جامعه، با صدای بلند و سیاست‌های تندروانه، بر زندگی فرهنگی اکثریت سایه می‌افکنند.

نتیجه روشن است: این سیاست‌های محدودکننده، ناخواسته نقطه تلاقی منافع جریان‌های برهم‌زننده انسجام ملی در داخل با براندازان خارج از کشور خواهد بود. ضعف و مماشات دولت نیز، متأسفانه به تشجیع این اقلیت تمامیت‌خواه کمک کرده است.

در این میان، بازخوانی آموزه‌های تاریخی و دینی اهمیت دوچندان می‌یابد. امام علی(ع) در فرمان خود به مالک اشتر تصریح می‌کند:

«ستون دین و نیروی رویارویی با دشمنان، همانا عامه و اکثریت مردم‌اند؛ پس باید توجه و گرایش تو به آنان بیش از اقلیت خاص باشد.»

امروز بیش از هر زمان دیگری، مسئولان باید این حقیقت را دریابند که تکیه بر مردم و تأمین خواسته‌های فرهنگی، هنری و محیط زیستی آنان، نه یک امتیاز سیاسی، بلکه ضرورتی برای حفظ انسجام و امنیت ملی ایران است.

متاسفانه شورای شهر هم که به نحو خاصی و بدون حضور رای اکثریت مردم در شورای شهر نشسته اند ، بجای نظارت و جلوگیری از اقدامات نابجای شهرداری ، نوعاً با سکوت یا زدن مهر تایید بر این گونه اقدامات،    نتوانسته اند به وظایف قانونی خود عمل کنند . 

* رییس اسبق دانشگاه آزاد اسلامی